پایگاه اطلاع رسانی حج: امام باقر (ع) در زندگی، بسیار به تهیدستان و بینوایان توجه داشتند و به آن‌ها کمک مالی سرشاری کرده و آنها را کنار سفره‌ی خود مهمان می‌ کردند‌ و همواره به یاد آنها بودند، در اینجا نظر شما را به چند نمونه از انفاق و ایثار او جلب می‌کنیم:

یکی از یاران آن حضرت، می‌گوید: در مورد نیاز خودم و بی‌مهری برادران به امام باقر (ع) شکایت بردم، ایشان فرمودند :

"بد برادری است آن برادری که هنگام بی‌نیازی تو، رفاقت با تو را رعایت می‌کند و هنگام فقیری تو، رابطه خود را با تو قطع می‌کند. سپس به غلامش امر کرد که کیسه‌ای را بیاورد، که در آن کیسه هفتصد درهم بود و به او فرمود: " این پولها را ( بین فقرا) انفاق کن، وقتی که تمام شد، به من خبر بده."

- آن حضرت با دادن پانصد درهم تا ششصد و هزار درهم، به فقرا پناه می‌داد و از عطا و بخشش به برادران و آنانکه به سویش رو می‌آوردند و کسانی که امید احسان از ایشان داشتند، رنجیده و خسته نمی‌شد.

- در خانه‌ی امام باقر (ع) هیچگاه شنیده نشد که گفته شود: ای سائل، این پول یا متاع را بگیر، بلکه طبق دستور آن حضرت، با نیازمندان برخورد محترمانه می‌شد، آن بزرگوار می‌فرمود:"با نیک‌ترین نامشان، آن ها را صدا بزنید» یعنی هرگز آنها را توهین و تحقیر نکنید.

جابر بن عبدالله انصاری یار دیرین رسول خدا (ص) پیرمردی نورانی و پاکدل بود که مدتی بیمار و بستری شد، امام باقر (ع) برای عیادت به خانه او رفت، در بالینش نشست و با مهر و محبت خاصی فرمود:" ای جابر، حالت چطور است؟

جابر: در حالی هستم که پیری را نسبت به جوانی و مرگ را نسبت به زندگی دوست دارم و به بیماری نسبت به سلامتی علاقمندم. منظور جابر این بود که در برابر هرگونه ناملایمات، مقاوم و صبور هستم.

امام باقر (ع) به او فرمودند:"اما من آنچه را خدا بخواهد دوست دارم، اگر پیری را بخواهد همان را دوست دارم، اگر جوانی را بخواهد، به همان علاقه‌مندم، بیماری یا سلامتی، زندگی یا مرگ، هر کدام را او بپسندد، همان را می‌پسندم".

خاطر جابر با شنیدن این سخن،‌ آ‌رامش یافت و شاد و با نشاط شد و گفت:"رسول خدا (ص) راست فرمود که به من گفت:"فرزندم باقرالعلوم (ع) را می‌بینی؛ سلام مرا به او برسان..."

توضیح اینکه سخن امام باقر (ع) ‌اشاره به این است که مقام راضی بودن به خشنودی خدا از مقام صبر و استقامت، بالاتر است و به طور کلی صبر و استقامت، مقدمه‌ای است که می‌توان در پرتو آن، دارای مقام شامخ رضا به رضای الهی شد.